Van vasteloavond tot schorsbosser carnaval
Un gesprek mè Henk van Roessel dur Anton Hellings
Henk van Roessel is un begrip in Schorsbos. We kennen ‘m ès nestor van het Schorsbosser carnaval, en hij hi diverse bestuursfuncties gehad binnen de prinsenclub; mar het bekendst is hij geworre dur z’ne rol ès carnavalsburgemister “Driekske”, wor-ie mè speuls gemak de plòtselijke politici op de korrel naam. De èchte raadsleej van toen keke èkkes wijs, toen ze op de raadszitting allemol unne rommelpot kriege, mè ’t commentaar van Henke durbè: “Zo, nou kunde tenminste zoveul ònrommele ès ge mar wilt…”
Ik ben same mè Henk in z’n archieve gedoke van ‘t Schorsbosser carnaval, en we kwame ùt bè ‘t jaor 1935. In dieje tèd werd carnaval nog nie gevierd mè un meerdaags fist. Henk kan z’n eige nog herinneren dè ze toen op dinsdeggemiddeg vrij kriege van skool, (de jongensskool in de Pompstroat van hoofdmister van Bussel) um ‘r mè de rommelpot op ut te trekken: “Ik waar toen un joar of elf, en vasteloavend (ja, mè ‘n –l-) viere dè dinne we mè de kammereuj. We zonge dan langs de deure, um ons vastentrummelke te vulle mè allerhande snoep die we krege van alleman, die ons liedje wilde heuren. Wij makten onzen eigen rommelpot, van un vèèrekesbloas, gespannen rontelum un gruunteblik, en un rietje in de midde.” Ut liedje van vastelaovend kent Henk nog ut z’ne kop:
“Vrouwke ’t is vasteloavend
We komme nie thuis vur toavend
Toavend in de maneskijn
Ès vadder en moeder noar bed toe zijn
Dan komme de boerre op klompe
Simpe-sampe-sompe
Gekke Griet, vertel ut nie
Ons Jantje is verdronke
Doar bove in die skoorsteen
Doar hange die lange vèèrekesbeen
Snij mar diep, snij mar diep,
Snij mar in munne vinger nie
Ik heb gezonge en nog niks gehad
Snèèj mar un stuk van ’t vèèreke z’n gat
’t Vèèreke z’n gat is toegevrorre
Mieke hi d’r mes verlorre,
Rommelpotterèèj, rommelpotterèèj,
Gif me ‘ne cent dan go’k vurbèèj,
Of ‘nen appel of ‘ne peer,
Dan ziede me ’t hille joar nie meer!”
Vrollie* en durskes ginge mè vasteloavend dik “pesjonkele”, un gewônte vanùt de katholieke kerk um zogenaamde “aflaten” te verdiene; elke keer ès ze de drempel van de kerk over ware geweest, dan ha’n ze d’r wir un aflaat bè (un aflaat waar un sort garantie vur ‘ne zaligen dood). Dè skent dus nogal un heen en weer gesjees te zèn geweest in dieje tèd…
(*Vrollie = vrouwvolk)