Toen was het voor ons Carnaval
dur Hannie Wouters
Toen was het voor ons Carnaval, nu is het voor ons CARNAVAL.
Toen wij in 1977 voor ons zelf begonnen met een klein cafe aan de Hoofdstraat wisten wij niet wat de carnaval in ons verdere leven en werken zou gaan betekenen. In 1978 besloten wij er een tent aan te zetten, ons cafe was te klein om de carnaval goed te kunnen vieren. We waren gevraagd om het Klippel kunningbal bij ons te laten vieren, dus met dat in ons hoofd was het besluit om de tent te plaatsen een kleine zekerheid om die in ieder geval één avond zeker vol te krijgen, dus zo gezegd zo gedaan.
De zorgen maar ook vooral het genieten van het plaatsen kwamen tegelijk met de tent. Zou het warm genoeg zijn in de tent? Al spoedig bleek die zorg niet nodig te zijn het leek wel een sauna. Dus het jaar daarop: hoe krijgen wij het fris? We zouden toch ook maar zorgen dat de gasten die bij ons kwamen om carnaval te vieren iets te eten hadden, dus werd er van de berging een keuken gemaakt en flink wat biefstukken ingekocht, 100 stuks waar er 96 van over bleven, niet erg hoor eten we zelf toch gewoon op.
Ook hadden we de eerste keer een factor geluk ,het had die CARNAVAL gelukkig niet erg hard gevroren. Kom ik straks op terug. Onze kinderen gingen een week voor het grote feest uit logeren want we moesten ook de mensen die ons kwamen helpen ergens laten eten, we hadden daar voor de slaapkamertjes nodig. In die tijd werd er ook nog flink gerookt en waar kun je die voorraad het beste neerleggen? Onder ons bed, want stel dat er ingebroken zou worden dan hadden we een groot probleem, natuurlijk gebeurde dat niet.
Het eerste jaar was heel spannend, maar wat werd er gefeest super gewoon wat een genot om die heel massa mensen te laten feesten en genieten. Er gebeuren altijd dingen die je niet verwacht en waar je jaren daarna nog altijd lol in hebt, zoals in het begin geen ventilatie en al onze feestende gasten nat van de condens. Niemand maakte daar een probleem over.
De jaren die volgende bleef de carnaval bij ons een feest waar iedereen jaloers op was.
Wat denk je van de tent geplaatst en die nacht erop bijna 40 centimeter sneeuw erop, geen probleem zei onze achterbuurman Harrie en hij stutte de tent, opgelost, hij werd die avond dronken en wij gingen blij naar bed dat het instortingsgevaar was geweken, maar de volgende dag werden de fusten in de tent gezet en ging het tegelijk 10 graden onder nul vriezen. Wat nu? Een Schijndels bouwbedrijf kwam op het idee om aan ons een verwarmde opslag container te verhuren dus alle fusten met man en macht de container in. Ook werden de aansluitingen voor de afvoer die volgende zomer alvast in de grond gegraven zodat het probleem van bevroren leidingen op gelost was voor de volgende carnaval.
Ook kwamen de eerste paar jaren heel wat mensen ons helpen met op en afbouwen van de tent iedereen was heel behulpzaam, Peer zijn hockey elftal, vrienden, familie en de carnavalsclub. De stroom was ook altijd spannend, deze is wel eens uitgevallen als het heel druk was, in de loop van de jaren kwam deze overal vandaan uit de Molenstaart vanaf enkele huizen zodat dat uitvallen steeds minder werd. (gelukkig ik vond dat dood eng)
De carnaval verliep bijna altijd van zelf voor we het in de gaten hadden was het al aswoensdag. Peer achter de discotheek ,ik aan de deur en draaien maar. We maakten van alles mee, ook ondanks alle zorgen genoten wij er heel erg van enkelen leuke dingen die ons altijd bij gebleven zijn zal ik jullie ook vertellen: rond de klok van 23.00 uur kwam er een jongeman aan de deur zo dronken als een tor en wilde naar binnen, maar ik vond dat hij beter naar huis kon gaan en daar dacht hij toch anders over en kwam naar mij toe met een verhaal, het volgende: witte ge wel wie ik ben? (tot mijn spijt wist ik dat te goed) ik ben un bruur van die peer en es hij wit da ge men nie binnen lot dan zal ie heel buus zen op ouw. Dus wat moest ik daar mee, ik sprak met hem af dat hij binnen mocht op één voorwaarde dat hij in het café gedeelte moest blijven en niet in de tent mocht gaan, hij deed dit keurig netjes. Daarna hebben wij er vreselijk om gelachen, hij kende mij namelijk helemaal niet; de vrouw van zijn bruur.
En wat gebeurde er nog meer: Het bier raakte op en Leo moest samen meteen van onze carnavalsvrienden bier bij gaan halen. Onze aanhanger was losgekoppeld en stond op de parkeerplaats toen Leo deze aan de auto koppelde kwam hij tot een grappige ontdekking: de aanhanger was in gebruik en let op voor wat!!! Twee heel verliefde mensen hadden deze zich toe geeigend en bedreven vol over gave de liefde, moet kunnen met de carnaval. Mensen feesten erop los, er werd ook heel creatief te werk gegaan zoals consumptiebonnen maken van worteltjes (onze munten waren namelijk oranje) goed bedacht maar niet erg grappig.
Na 10 jaar de tent gingen wij verhuizen, de tent werd verleden tijd met sweet memories. In onze nieuwe zaak was het makkelijker organiseren en waren wij niet zo afhankelijk van het weer. Toch was het ieder jaar weer spannend van hoe het allemaal zou verlopen, hier was het niet meer nodig om 3 weken van te voren te beginnen maar een week. Zorgen dat we ieder jaar een nieuw entreebewijs hadden wat grappig was en orgineel. Ook fijn om te doen.
In onze “nieuwe PEER WOUTERS” liep de carnaval ook weer lekker maar vooral gezellig door. De laatste jaren met ’s middags de boerenkool met worst en later op de avond de muziekjes op vrijdag waren geweldig gezellig en druk. De dinsdag werd naar Peer zijn zin te rustig en daarom kwam hij op het idee de boerenbruiloft te gaan regelen, niet iedereen was het daar mee eens maar later bleek het toch een succes te zijn.
In die tijd kwam er voor Peer iets meer rust hij kreeg zijn zoon Toon aan zijn zijde achter de discotheek. Wat heb ik daar van genoten als vrouw van en moeder van. Onze schoonzoon hielp mee met onze neef in de garderobe en onze dochter Marieken was in die tijd geen dansmarieke meer maar hielp in de keuken. Alle mensen die met ons werkten tijdens de carnaval werden van te voren goede instructies gegeven, al die jaren werkten ze allemaal erg hard bij en met ons. Iets waar wij heel blij mee waren, de laatste avond van de carnaval feesten wij na sluiten dan nog enkele uren door met z’n allen. Toch moest ik altijd huilen op de laatste avond als Peer het aller laatste plaatje opzetten, altijd toch blij dat het grote feest afgelopen was en er niets vervelends was gebeurd.
Onze aller laatste carnaval was heel bijzonder we namen samen het besluit om te stoppen na 27 jaar werken en toch voelde ik me schuldig naar al die geweldige gasten die tijdens de carnaval bij ons kwamen uit Schijndel, St.Oederode, Den Dungen, Den Bosch en de bussen die ieder jaar vol met mensen van boven de rivieren kwamen. Dit was niet zomaar carnaval nee dit was dé carnaval bij Peer Wouters!
Helaas moet ik nu stoppen met schrijven, misschien kan ik beter een boekje over al die geweldige carnavalsfeesten gaan schrijven. Hier heb ik maar een duizendste neer kunnen zetten van alle dingen. Nu gaan we zelf lekker op stap met de carnaval, alleen kijk ik toch altijd oplettend rond daar kan niemand iets aan veranderen, je verleert dat toch nooit .
Lieve mensen, tot schrijfs
Hannie (van Peer)